راوی: آقای حمید واثق
مجموعه: مبلغ روستایی
استان: قم

بیوگرافی:
بنده ۴۰ ساله بوده، روحانی هستم و دارای تحصیلات حوزوی می‌باشم.

کادر اصلی:
فعالیت‌هایم را به صورت انفرادی انجام می‌دهم.

شروع فعالیت:
فعالیتم را در فضای مجازی از زمان‌های دور (اواسط دهه ۸۰) آغاز کرده‌ام و تا به الان نیز ادامه دارد.

فعالیت‌ها:
حدود سال ۸۱ که وارد حوزه علمیه شدم، از همان زمان دغدغه کار فرهنگی داشتم و به همین دلیل در پایه سوم حوزه سعی کردم مجوز بگیرم و معمم شدم. قبل از طلبگی مربی قرآن بودم و در پایگاه‌های بسیج و کانون‌های فرهنگی فعالیت فرهنگی داشتم. از همان ابتدا تلاش کردم که در فضای مدرسه و آموزش و پرورش برای کارهای فرهنگی ورود پیدا کنم.

تقریباً در سال سوم حوزه، معمم شده بودم و به‌عنوان امام جماعت مدارس، مداوم با مدارس ارتباط داشتیم و کارهای فرهنگی مانند برگزاری و اقامه نماز جماعت را انجام می‌دادیم. در مناسبت‌ها اگر برنامه خاصی داشتند، حتماً با ما هماهنگ می‌کردند و من را دعوت می‌کردند.

این فعالیت‌ها ادامه داشت تا زمانی که وارد قم شدم. از سال ۹۱ که وارد قم شدم، برای تبلیغ دائم به روستاهای محروم استان‌های چهارمحال و بختیاری، لرستان، اصفهان و همچنین زادگاهم استان همدان اعزام شدم. این تبلیغ‌ها به گونه‌ای بود که به هر روستایی که اعزام می‌شدیم، حدوداً یک تا دو سال با خانواده ساکن می‌شدیم و کارهای فرهنگی‌مان معطوف به حضور در روستاهای محروم بود.

آخرین روستایی که بودیم فضای آماده‌ای داشت و حدود ۵ مدرسه فعال از مهدکودک تا متوسطه اول دخترانه و پسرانه داشت. در مدارس، با اجازه مدیران، سعی می‌کردیم در مناسبت‌های مختلف در مدرسه حضور داشته باشیم.

از آنجایی که علاقه زیادی به کار دانش‌آموزی داشتم و دوره‌های تخصصی کلاس‌داری و تدریس را گذرانده بودم، احساس می‌کنم در این زمینه بیشتر موفق بودم.

این فعالیت‌ها تا سال ۱۴۰۳ ادامه داشت و تجربه ما بیشتر معطوف به مدارس و برنامه‌هایی بود که مربوط به دانش‌آموزان بود. در کنار این فعالیت‌ها، فعالیت‌های مجازی را نیز ادامه دادیم.

در سال ۹۳، پرونده‌ای به نام «پرونده مجازی» زیر نظر دفتر تبلیغات اسلامی تشکیل دادم و تولید محتوا انجام می‌دادیم. تولیدات ما معمولاً پروژه‌ها و مناسبت‌هایی مانند ماه مبارک رمضان، محرم یا ایام دیگر بود که در فضای مجازی به نام خودمان پخش می‌شد.

سعی کردیم هم فضای حقیقی را در دست داشته باشیم و کار کنیم و هم فضای مجازی را حفظ کنیم.

فضای مجازی تعطیل شدنی نیست و در همه مناسبت‌ها و طول سال این نیاز و عطش در فضای مجازی احساس می‌شد، بنابراین فعالیت در این فضا را ادامه دادیم.

تأکیدات رهبر و مسئولین و بزرگان نظام نسبت به دغدغه‌هایی که باید در رسانه و فضای مجازی به آن پرداخته شود را دنبال کردیم و بسیاری از دوره‌های آموزشی زیر نظر دفتر تبلیغات و حوزه‌های علمیه را گذراندیم. گواهی سواد رسانه نیز دریافت کردیم و سعی کردیم بیشتر در این عرصه فعالیت کنیم.

اکنون نیز بعد از حدود ۱۲-۱۳ سال تبلیغ در روستاهای محروم، به استان قم برگشته‌ایم، اما همچنان با دفتر تبلیغات و مجموعه‌های فعال در فضای مجازی همکاری داریم.

جامعه هدف ما طلاب و روحانیون هستند که تولید محتوا انجام می‌دهند و توزیع می‌کنند. بخش مربوط به فعالیت‌های فضای مجازی طلاب و روحانیون را هم رصد و مدیریت می‌کنیم.

چالش‌ها:

• دغدغه نداشتن والدین در مناطق محروم یکی از نگرانی‌های اصلی ما است. والدین نسبت به آینده دینی و فرهنگی فرزندان در این محیط‌ها همکاری کافی ندارند و اگر کار دینی انجام دهیم، اغلب از طرف والدین حمایت نمی‌شویم که این نگرانی را دوچندان می‌کند.
• فرزندان علاقه نشان می‌دهند و ورود ما به عرصه کار کودکان و نوجوانان به این خاطر بود که احساس می‌کردیم این خلا وجود دارد.
• ارگان‌ها، مجموعه‌ها و ادارات مرتبط با کار فرهنگی آن‌گونه که باید و شاید حمایت مطلوب و به موقع نمی‌کنند، اما مجموعه‌های فرهنگی خود روستاها و محیط‌های کوچک مانند پایگاه بسیج، حمایت می‌کنند.
• حمایت‌های معنوی و مالی از سوی مردم اهمیت زیادی دارد. اگر مردم استقبال کنند، موفقیت مجموعه‌های فرهنگی را شاهد خواهیم بود که این موفقیت به نفع فرزندان خودشان است.
• در بحث فضای مجازی به خانواده‌ها توصیه می‌کنیم بچه‌ها را تنها با فضای مجازی رها نکنند، چون آسیب دارد. کودکان و نوجوانانی که به سن بلوغ عقلی نرسیده‌اند، ولی گوشی همراه دارند و از فضای مجازی استفاده می‌کنند، دچار آسیب می‌شوند و والدین نیز سواد کافی برای کنترل این فضا را ندارند که منجر به اتفاقات ناگوار می‌شود.

نکته پایانی:
یکی از تجربیات ما و ذهنیت همیشگی‌مان این است که هیچ‌وقت مایوس و ناامید نشویم. نباید نسبت به تعداد افراد فعال در کار فرهنگی، یعنی کمیت، سرمایه‌گذاری کنیم. ممکن است تعداد اعضا کم باشد، اما کار باید پیش برود، حتی با یک یا چند نفر.

اگر تعدادی عضو به مجموعه اضافه شدند تا کار را یاد بگیرند، نباید ناامید شویم. باید هم در تعداد زیاد مغرور نشویم و هم در تعداد کم ناامید نشویم.